اعتماد به نفس؟!
اعتماد به نفس انواع مختلفی داره، من اینجا میخوام عزت نفس رو به دو دسته کلی تقسیم کنم:
1.اعتماد به نفس سالم
این نوع اعتماد به نفس از تصور ما درباره چیزهایی که میتونیم در زندگی توش دخل و تصرف داشته باشیم حاصل میشه. مثلا شما ممکنه نتونین مستقیما تو هر لحظه تعیین کنین چقدر پول در بیارین. اما میتونین تصمیم بگیرین چقدر کار کنین و رو چه مهارت هایی تمرکز کنین که با اونا بتونین میزان درآمدتون رو افزایش بدین.
بنابراین به جای اینکه حرص بخورین چرا بیشتر پول در نمیارین. به خودتون بابت اینکه می تونین چیزای جدید یاد بگیرین افتخار می کنین. و همین به شما حس کفایت میده.
در واقع باعث میشه احساس کنین آدم شایسته ای هستین. که در نهایت قراره کلی پول هم به جیب بزنید.
اعتماد به نفس سالم از احساس کفایت در رویارویی با مشکلات و چالش های زندگی نشات میگیره. پس اگه جز کسانی که همه چیزو به دیوار دایورت میکنن باشید. یعنی جیگر روبرو شدن با مشکلات را ندارید. خیلی بعیده که در این حال احساس خوبی به خودتان داشته باشید.
2.اعتماد به نفس سمی
منشاء این نوع از اعتماد به نفس اتفاقات بیرونی زندگیه که نتیجش می‌شود “خود شاخ پنداری”. الان براتون بحث رو بازش می کنم.
دوست خوبم. اگه حس خود-ارزشمندی تون بر اساس میزان علاقه تحسین و تشویق بقیه نسبت به شما باشد. یا به تعداد لایک‌های بقیه در اینستاگرام و فیس بوک متصل باشد. یا وقتی که فکر کنیم آدما باید دوستتون داشته باشن. تا احساس خوبی نسبت به خودتان داشته باشید. بدونید که این احساس خوب مثل نشئگی ناشی از خوردن ترامادول مستی الکل میمونه! پوچ و توخالی و به سرعت فرارره.
وقتی حال خوبت در گرو تایید بقیه باشه. طبیعیه که به آدم حساس و نازک نارنجی تبدیل می‌شویم. که کوچکترین حرف یا نگاه بقیه اعتماد به نفس شما را زیر سوال می‌برد. عزت نفس سمی باعث میشه فکر کنید حق شما اینه که همیشه احساس خوبی داشته باشین.
بدون اینکه دلیل خاصی بخواد. در واقع این جور آدما وقتی مشکلی به وجود میاد. فکر می کنند به کل وجود و شخصیتشون حمله شده. همین الان که دارم اینارو میگم چقدر موضوع براتون مسخره به نظر میاد.
چه طوری میشه اعتماد به نفس سالم و بادوام ایجاد کرد؟
میدونم دستیابی به نگرش واقع بینانه نسبت به خودمون و محدودیت هامون. و در نتیجه دستیابی به یک احساس کفایت نسبی در حل و فصل مشکلات زندگی. و کنار آمدن با احساس گناه ناشی از گندهایی که مدام در زندگی می زنیم. در حرف آسان است. در همین خصوص تصمیم دارم. چند نکته که همیشه باید یادمان بماند. را با شما سهیم شوم.
1.عزت نفس پایین یا سمی خودتان را بپذیرید
اگر سخت است با آدم ها روبرو بشوید و ارتباطات جدید برقرار کنید. این واقعیت را بپذیرید که اعتماد به نفس کمی دارید. سعی نکنید مخفیش کنید. سعی نکنید با ادای آدم باحال درآوردن، جوگیر شدن یا باج دادن جبرانش کنید. این کارها قدغن است. فقط قبول کنید آدم خیلی اجتماعی نیستید. و لازم است روی این خصوصیتتان کار کنید.
2.از خود دیر برنج و زود ببخش!
آدمایی که اعتماد به نفس پایینی دارند، خیلی به خودشون سخت میگیرند. کوچکترین اتفاق خوب یا بدی رو به خودشون میگیرن. مدام خودشون رو سرزنش میکنن. میدونین این دسته از افراد چه شکلی هستند؟
راننده ای که سر هر تقاطع فرمونش فقط به سمت چپ میپیچه. نه دنده عقب میره. نه وایمیسه. فقط چپ میپیچه. داستان دوستانی هم که مدام خودشونو سرزنش میکنن مثل این راندهه و ماشینش میمونه. در هر حالتی خودشونو میندازن زیر چک و لگد.
شماهایی که خیلی به خودت سخت میگیری، اگه دوست صمیمیتون هم گند بزنه، همینطوری بهش حمله میکنید؟ معلومه که نه! باهاش همدردی میکنید. و هزار تا دلیل میارین که بابا بیخیال اشکال نداره، گند زدی فدای سرت. انسان جایزالخطاست.
خب پس چرا سعی نمیکنی با خودتم همینطوری رفتار کنی؟ دفعه بعدی که داشتی خودت رو تخریب میکردی. ترمز رو بکش. یه لحظه بایست. یه قدم به عقب بردار و سعی کن شرایط رو از بیرون ببینی. انگار که دوستت خرابکاری کرده.
از خودت بپرس اوضاع واقعا اینقدر بده؟ به خودت یادآوری کن بعضی چیزا از کنترل ما خارجه. اگه دیدی باز مبخوای به خودت حمله کنی یکم بیشتر وقت بذار و سعی کن با خودت مهربون تر باشی.
3.بپذیر تو یه چیزایی ضعف داری!
اعتماد به نفس واقعی این نیست که احساس کنی هیچ مشکلی نداری و همه چیزت عالیه. عزت نفس واقعی اینه که قبول کنی تو یه چیزهایی ضعف داری. این جمله رو یادداشت کنید و جایی در جلوی چشمانتان بگذارید.
کسایی که اعتماد به نفس بالایی دارند فکر نمیکنند که در انجام هر کاری عالی هستند. اتفاقا برعکس. این جور آدم ها میدانند همه چی تمام نیستند. و کاملا هم با این موضوع احساس راحتی می کنند. تمرکز بعضیی آدما روی ناتوانایی هاشونه. بعضی ها فقط قبول میکنند که بعضی چیزهارو ندارن و ازش رد میشن. عزت نفس دقیقا همینه. خودت را با همه ی ضعف و خرابکاری هات بپذیری.
اعتماد به نفس واقعی این نیست که احساس کنی هیچ مشکلی نداری و همه چیزت عالیه. عزت نفس واقعی اینه که قبول کنی تو یه چیزهایی ضعف داری.
برگرفته از گفته های دکتر بهزاد چاووشی روانشناس بالینی
